7.III.1839- w Niegosławicach nad Nidą urodził się Adolf Dygasiński. Dwa dni później został ochrzczony w kościele parafialnym św.Wojciecha w Pełczyskach.
1851-1852 Po zdaniu egzaminu wstępnego do klasy drugiej, młody Adolf został uczniem Szkoły Wyższej Realnej w Kielcach. W czerwcu roku następnego otrzymał promocję do trzeciej klasy. Z nieznanych powodów nie kontynuował jednak nauki w roku szkolnym 1852/1853.
1853-1854 Po rocznej przerwie Dygasiński wznawia naukę w szkole kieleckiej, jako uczeń klasy trzeciej. Kończy ją jako prymus, uhonorowany pochwałą oraz nagrodą za język rosyjski.
1854-1858-Dygasiński przerywa naukę na okres trzech lat.
1858-1860 Dygasiński wznawia naukę w Kielcach, gdzie uczęszcza do klasy piątej i szóstej. W obu klasach jest bardzo dobrym uczniem, odznaczanym nagrodami za postępy w języku rosyjskim i pochwałami przy promocjach. W wieku 21 lat kończy szkołę, uzyskując patent z pochwałą.
1860-1862 Po ukończeniu szkoły kieleckiej Dygasiński podejmuje pracę zarobkową, aby zgromadzić fundusze na studia zagraniczne.Dygasiński rozpoczyna studia uniwersyteckie na wydziale historyczno-filologicznym Szkoły Głównej w Warszawie, których nie kończy
1863 W lutym student Dygasiński poszedł do powstania. Mianowany przez czerwonych komisarzem, jeździł na południe Królestwa, na Kielecczyznę, Ponidzie, do Pińczowa czyli na tereny, które dobrze znał. Był dwukrotnie więziony: po raz pierwszy w Szczekocinach, drugim razem w Olkuszu, gdzie przesiedział pół roku.
1864-1871 Po powrocie do kraju podejmuje Dygasiński pracę guwernera w majątku Wielgie koło Radomia, należącym do Feliksa Karczewskiego.
1871-1877 W roku 1871 Dygasiński przeniósł się do Krakowa, w którym spędził kilka następnych lat. Zajmował się wtedy pracą pedagogiczną oraz księgarsko -wydawniczą. Wkrótce po przyjeździe założył instytut wychowawczy, w którym podczas prawie pięcioletniej działalności, opiekował się młodzieżą pochodzącą głównie z ziemiaństwa Królestwa Polskiego. W 1872 r. Dygasiński przejął likwidowaną księgarnię Trzecieskiego i oddał się przedsięwzięciom wydawniczym. W czasach krakowskich pisarz ożenił się z Natalią Wyszkowską,. Doprowadzony do bankructwa, opuścił Kraków w lipcu 1877 roku i wyjechał do Warszawy. Rozpoczął pracę zarobkową, jako współpracownik Niwy, Nowin i Przeglądu Tygodniowego, gdzie debiutuje jako pisarz
1880-1884 Dygasiński podejmuje pracę w szkole prywatnej H. Benniego. Jednakże w 1885 r. pisarz utracił prawo do nauczania w szkołach publicznych za nauczanie w języku polskim. Odtąd będzie wyłącznie nauczycielem prywatnym, głównie na prowincji. Z inicjatywy Dygasińskiego założony zostaje Przegląd Pedagogiczny, którym kieruje do roku 1885.Następuje późny debiut pisarski Dygasińskiego. Ukazują się nowele: Za krowę, Co się dzieje w gniazdach, Wilk, psy i ludzie.Dygasiński zostaje członkiem kolegium redakcyjnego Wędrowca, tygodnika literackiego i krajoznawczego.
1885-1888 Ukazują się: Von Molken, Głód i miłość, Na warszawskim bruku, Z ogniw życia, Z siół, pól i lasów, Beldonek, Pan Jędrzej Piszczalski. Pojawiają się pierwsze przekłady na język rosyjski i niemiecki.
1889-1891 Dygasiński opuszcza Warszawę, przyjmując posadę guwernera u Skarżyńskich w Popowie nad Bugiem. Ukazują się: zbiór nowel Z zagona i bruku oraz Kuba Gąsior.Wiosną 1890 r. pisarz przyjechał na Ponidzie, by wypocząć oraz obserwować życie ludu. Był m.in. w Nowym Korczynie, Winiarach nad Wisłą i w Busku. Dygasiński wyprawia się w podróż do Brazylii, szlakiem polskich emigrantów za chlebem. Ukazały się: Listy z Brazylii, Małgorzatka, Pieszczoszka matusina, Gorzałka, Na złamanie karku, Przygody młodzieńca, czyli Robinson polski dla młodzieży oraz dwie sztuki: Narzeczona z Ojcowa, Szwagrowie.
1896- 1902 Dygasiński publikuje: Cudowne bajki, Dramaty lubądzkie i powieść Pióro.Pisarz publikuje: Złamane życie, Żywot Beldonka, dwutomowy zbiór Szelągi kieleckie, Zając, W Kielcach. Opowiadania i uwagi o czasach szkolnych, W swojczy, czyli żywot poczciwego włościanina, Margiela i Margielka, Wielkie łowy, zbiór nowel Z naszej niwy i opowieść Łabędzia woda.Z przyjacielem Janem Borkowskim odbył Dygasiński podróż po Europie południowej. Pod koniec życia osiadł na stałe w Warszawie. Jego dom był miejscem zebrań literackich. Utrzymywał się dalej z udzielania korepetycji. W r. 1901 ukazał się ostatni utwór pisarza-Gody życia.Pisarz zachorował nagle w marcu. Sparaliżowany stracił mowę i zmarł 3 czerwca w Grodzisku Mazowieckim. Pogrzeb odbył się w Warszawie, 6 czerwca, z kościoła św. Aleksandra, z udziałem wielkiej liczby ludzi. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim
